Ήταν κάποτε η ημέρα μικρότερη;

Αληθεύει πως οι ημέρες ήταν κάποτε μικρότερες, και αν ναι, πόσο μικρότερες;

Η ταχύτητα περιστροφής της Γης επιβραδύνεται όλο και περισσότερο, και συνεπώς οι ημέρες γίνονται όλο και μεγαλύτερες. Η εξήγηση γι’ αυτό έγκειται στις βαρυτικές αλληλεπιδράσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στη Γη και τη Σελήνη, και στις οποίες οφείλεται και η παλίρροια. Η βαρυτική έλξη της Σελήνης είναι ισχυρότερη στην πλευρά της Γης που είναι πιο κοντά στη Σελήνη και ασθενέστερη στην αντιδιαμετρική της πλευρά. Από αυτό προκύπτει κάτι σαν «εξόγκωμα» στην επιφάνεια της Γης. Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ πιο έντονο στους ωκεανούς παρά στο στερεό φλοιό, και το ονομάζουμε παλίρροια. Καθώς η ταχύτητα περιστροφής της Γης γύρω από τον άξονά της είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι εκείνη της Σελήνης γύρω από τη Γη, το «εξόγκωμα» δεν προλαβαίνει να παρακολουθήσει ακριβώς την κίνηση, και έτσι δημιουργούνται τριβές ανάμεσα στις υδάτινες μάζες και τον πυθμένα των θαλασσών, με συνέπεια την επιβράδυνση της περιστροφής της Γης. Αυτό θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα παγοδρόμο που κρατά τα χέρια του ανοιχτά, μειώνοντας έτσι την ταχύτητα περιστροφής στην πιρουέτα του.

Η επίδραση αυτή δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Η γήινη ημέρα μεγαλώνει κατά περίπου δύο χιλιοστά του δευτερολέπτου κάθε αιώνα. Παράλληλα, η ενέργεια περιστροφής έχει μεταφερθεί στη Σελήνη και την απομακρύνει από τη Γη κατά περίπου τέσσερα εκατοστά το χρόνο. Η θεωρία περί μικρότερης ημέρας υποστηρίζεται επίσης από επιστρώσεις σε απολιθωμένα κοράλλια. Με βάση τη μελέτη αυτών των επιστρώσεων, προκύπτει ότι κάποτε το έτος είχε περισσότερες ημέρες – άρα και μικρότερες. Όταν εμφανίστηκαν οι πολυκύτταροι οργανισμοί, πριν από 600 εκατομμύρια χρόνια, ένας χρόνος είχε 423 ημέρες.