Γιατί τα ζώα έχουν διαφορετικό ρυθμό βαδίσματος;

Τα θηλαστικά μπορούν να κινούνται με βάδιση, τροχασμό, πλαγιοποδισμό, καλπασμό και τετράκροτο βηματισμό. Γιατί ορισμένα είδη προτιμούν ένα συγκεκριμένο τρόπο βαδίσματος;

Τα πολλά είδη βαδίσματος είναι αποτέλεσμα διαφορετικών αναγκών. Ζώα με μακριά πόδια και ψηλό σώμα κινούνται συχνά με δίκροτο διποδισμό, στον οποίο τα πόδια κάθε πλευράς μετακινούνται ταυτόχρονα. Αυτό ισχύει, μεταξύ άλλων, για τις καμήλες και τις καμηλοπαρδάλεις, οι οποίες έτσι διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο να περδικλωθούν στα ίδια τους τα πόδια. Ο δίκροτος διποδισμός δίνει, βέβαια, κάπως μειωμένη σταθερότητα στην κίνηση, αλλά σπάνια δημιουργείται κάποιο πρόβλημα στις περιοχές και στα εδάφη όπου ζουν οι καμήλες και οι καμηλοπαρδάλεις.

Διαφορετικά είναι τα πράγματα για το ισλανδικό άλογο, το οποίο κινείται σε εδάφη που είναι πολύ ανώμαλα και με πολλά εμπόδια. Εδώ είναι πιο πρακτική η κίνηση με τα μικρά, πηδηχτά βήματα που χαρακτηρίζουν τον τετράκροτο βηματισμό. Με αυτό το είδος βηματισμού, τα άλογα μπορούν να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις με σταθερό και εκπληκτικά γρήγορο ρυθμό. Όταν ένα ισλανδικό άλογο κινείται κατ’ αυτό τον τρόπο, το σώμα του είναι σχεδόν ακίνητο, αν εξαιρέσει κανείς την κίνηση προς τα εμπρός.

Αυτό του δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες να κρατηθεί στα πόδια του, σε περίπτωση που χάσει την ισορροπία του – κάτι που δε συμβαίνει με τον καλπασμό ή τον τριποδισμό, τον οποίο χρησιμοποιούν άλλα είδη αλόγων, όταν θέλουν να αναπτύξουν ταχύτητα.

Ακόμη και η οικονομία κινήσεων παίζει κάποιο ρόλο. Για παράδειγμα, μια αλεπού που κινείται στο χιόνι έχει την τάση να τοποθετεί τα πίσω της πόδια στα ίχνη που άφησαν τα μπροστινά. Με τον τρόπο αυτόν εξοικονομεί ενέργεια και κινείται με ένα είδος τροχασμού, όπου τα ίχνη σχηματίζουν μια σχεδόν ευθεία γραμμή.